bitemeyen şiir

kocaman bir yalanın neresinde dursan

her yeri kocaman yürek yarası haline geliyor

kaçsan peşinde köpekler

kovalasan kocaman yalnızlık

hangisine kavuşsan tarifsiz göç yaşadığın

içinde koşamadığın denizler peşinde

bedensiz mumya gibi hayallerin önünde

saçlarını savursan umarsızca rüzgarda

heryerine değiyor karanfil kokusu

dansçı güvercin

kırmızı kanatlarını açan güvercin

sessizce

dans eden kızın saçlarının rüzgarda bıraktığı mekana kondu

kız habersizce ayaklarını güneşe kadar açıp savurdu

güvercinin gözlerinde yıllarca öncesinden kalan geçmiş gün yüzüne çıktı

sevinç çığlıkları attıkça kızın parmakları tüm evreni kuşattı

yeşil yol vardır hani kimselerin bakamadığı

gündüzler uzun gelir ya

gökkuşağının altından geçip gitmek istersin

sanki kolaymış gibi

tüm geçmişin sırtında kambur olur

renklerin tüm kokusundan nar çiçeklerinden karanfillere taç yaparsın

elinde kalmış azıcık kır papatyasıyla

beklersin demirlerini atan gemiye inat

geceleri göremedin ki okyanus kokularını versin

elinden düşen gölgene kapılır yüreğin

kimsenin ulaşamadığı boşlukta çırpınır güvercinler

her şeye inat öter sabahları kuşlar

sesimizde kaybolup giden bizlere

sen de kök sal geçmişe

hey bak orada duruyor güneş

korkma dokun ki yüreğin ısınsın

gidersen güneş ağlar

mademki ağlıyorsun al yüreğim senin olsun

bunu kimse duymasın olur mu

topraksız karanfiller gibi kalalım

kaç sefer geçti içimizden

hep dağılıp toparlandık

fakirce ağlayacak mıyız sabahları

içimizdeki yunusları uğurladık

yakıştı mı bize hüzün

veyseller görüp çığlık atarken

bu derdi kime anlatsak kaçtı

kimse kalmadı halimizi anlayacak

beynimizi kemiren yalnızlığa esir düştük

aşk olsun çocuklar

hangi kanın kokusu çıkar

elinize değmedik bir parfümle

dokunsan kırılır geçmiş

paramparça olur aşk

gözlerinize giremez güneş

sahipsiz uçurumlarda kollar bacaklar kesilir

saramaz en küçük yarayı karşında duran

kocaman olur gözyaşların

kır  çiçeği

güneş

gülen incecik gözde kaldı geçen günler

mevsimlere inat açtı kırmızı karanfiller

sahipsiz geceleri yakaladı güvercinler

mademki sırf bu yüzden dağılacaktı evren

pişman olsun tüm yıldızlar gecelerden

 avuçlarımda eriyen kar tanelerine inat

güvercinlerin kanatlarında kaldı yalnızlık

bir avuç fırtınada sessizliğe büründü karanlık

geçiyorum ırmakları ayaklarım benden berbat

gelincik tarlası

şimdi şuracıkta sandala gelincik yükleyen kadınlar

yüzlerini göremiyorum yağmur yağıyor şemsiyeler örtmüş

kırmızıdan ayırsam gözlerim sarıya çalıyor

güneş kıskanıyor düşen çiğ tanelerini

ben hüznüme devam ediyorum gündüzlerden saklanarak

Levent Özbek

Yorumlar